Όλα ξεκινούν από την εμπλοκή ενός ανθρώπου με μια κατάσταση προβληματισμού. Όταν γεννήθηκε το παιδί του Τομ Χόμπσον, ο ίδιος έπρεπε να αποφασίσει για την διαπαιδαγώγησή του. Τα δύο πρώτα χρόνια της ζωής του, το παιδί τα έζησε μέσα στην οικογένεια. Ωστόσο, ο Χόμπσον επιθυμούσε περισσότερη κοινωνικοποίηση και άνοιγμα προς τον έξω κόσμο. Στην προσπάθεια επίλυσης του ζητήματος, ο Χόμπσον ανακαλύπτει ένα σχολείο, το Woodland Park, όπου ο δάσκαλος συνεργάζεται με τον γονιό για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα στην μόρφωση του παιδιού. Φαίνεται ότι αυτή η ενασχόληση τον ενθουσιάζει πολύ. Το παιδί του μεγαλώνει και αλλάζει βαθμίδα εκπαίδευσης. Ο ίδιος, ωστόσο, παραμένει και συνεχίζει στο σχολείο ως εκπαιδευόμενος. Χάρη στο μεράκι και το ζήλο του, εξελίσσεται σε παιδαγωγό χωρίς σπουδές-διαβάζω στην Γεωργία Λινάρδου (Ελευθεροτυπία, 20/4/2013) ότι μέχρι τα σαράντα του χρόνια ήταν προπονητής ομάδας μπέιζμπολ. Ο Χόμπσον φαίνεται ότι έχει παίξει αρκετά στην παιδική του ηλικία και γι'αυτό αναγνωρίζει τη σπουδαιότητα και συμβολή του παιχνιδιού στην μάθηση των παιδιών. Προσκεκλημένος στην χώρα μας πέρσι, έθεσε το πλαίσιο μέσα στο οποίο γίνονται γόνιμες οι γνώσεις. Αυτό το πλαίσιο δεν είναι άλλο από την αμφισβήτηση της εξουσίας που -πρέπει να τονιστεί με έμφαση- ταυτίζεται με το πρόσωπο του παιδαγωγού. Πιστεύω ακράδαντα ότι η μεγάλη δοκιμασία για έναν παιδαγωγό της προσχολικής ηλικίας είναι να υπερασπίζεται και να υπονομεύει ταυτόχρονα το έργο του. Το παιχνίδι και η παιγνιώδη διάθεση των νηπίων, τον υποστηρίζουν σ' αυτή τη δοκιμασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου