Η πρώτη μου έντονη ανάμνηση είναι το σπαραξικάρδιο κλάμα μου στον παιδικό σταθμό του Μπάιρον Χάουζ Σκουλ, στο Χάιγκειτ.Παντού γύρω μου έπαιζαν παιδιά.Τα παιχνίδια τους φάνταζαν τόσο υπέροχα, ήθελα να παίξω κι εγώ μαζί τους.Όμως, ήμουν μόλις δυόμισι.Με είχαν αφήσει για πρώτη φορά μόνο μου, ανάμεσα σε αγνώστους, και είχα τρομοκρατηθεί...ο διάσημος φυσικός, Στήβεν Χόκινγκ από την αυτοβιογραφία του-αποσπάσματα δημοσιευμένα στο Έψιλον (15/9/2013).
Nα λοιπόν ο φόβος για τα άγνωστα πρόσωπα που εισβάλλουν ξαφνικά στη ζωή ενός μικρού παιδιού. Σε ένα προηγούμενο σημείωμα είχαμε μιλήσει πως ο φόβος αυτός είναι φυσιολογικός και αποδεικνύει ότι το παιδί μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον με πρόσωπα που αποτελούν σταθερά σημεία αναφοράς στον χρόνο και τον χώρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου